zajmuje się dydaktyką ogólną i pedagogiką porównawczą; od 1969 profesor Uniwersytetu Warszawskiego; od 1976 czł. PAN; 1970–73 wiceprzewodniczący Komisji Ekspertów do Opracowania Raportu o Stanie Oświaty w PRL; 1987–89 przewodniczący Kom. Ekspertów ds. Edukacji Nar.; Niepowodzenia dydaktyczne (1964), Nauczanie programowane (1966), Paradygmaty i wizje reform oświatowych (1985), Szkolnictwo w procesie przebudowy (1996), Dydaktyka ogólna (2000).